Ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να δούμε τα Χριστούγεννα και σίγουρα μια από τις ταινίες-εκπλήξεις της χρονιάς. Γρήγορη, πολύχρωμη, διασκεδαστική, με πολύ καλές ερμηνείες, γνήσιο αγγλικό χιούμορ, σωστή δόση ελαφρότητας σε συνδυασμό με ευφυή υπόγειο κυνισμό και καταπληκτικά locations στην αγγλική ύπαιθρο. Επιτέλους μια απολαυστική comedie! (βρήκα τον τελευταίο Woody Allen λιγάκι απογοητευτικό)
You go for a walk in the park 'cause you don't need anything Your hand that you sometimes hold doesn't do anything The face that you see in the door isn't standing there anymore
In a matter of time, it would slip from my mind In and out of my life, you would slip from my mind In a matter of time
The face that you saw in the door isn't looking at you anymore The name that you call in it's place isn't waiting for your embrace The world that you love to behold cannot hold you anymore
In a matter of time, it would slip from my mind In and out of my life, you would slip from my mind In a matter of time
More, you want more More, you want more
More, you want more, you tell me More, only time can run me
Η ψυχή του πάρτυ. Φτιάχνει τη διάθεση, αδειάζει το μυαλό, σε κάνει να κουνιέσαι ρυθμικά και εννίοτε να χορεύεις (ακόμα και εμένα που δεν χορεύω ποτέ!) και αυτό από μόνο του το καθιστά σημαντικό και απαραίτητο.
(Το live τους τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Berlin Festival με έκανε να τους αγαπήσω ακόμα περισσότερο)
Από το 2010 αφήνω πίσω την απογοητευτική εμφάνιση του Konstantin Gropper στο Synch (δεν ξέρω αν ήταν μια ατυχής στιγμή ή αυτό που συχνά συμβαίνει δλδ κάποιοι καλλιτέχνες να μην μπορούν να υποστηρίξουν live την ατμόσφαιρα και την μαγεία των δίσκων τους) και κρατάω το Vexations. Σενέκας, Eric Satie, Όμηρος, Sartre, Werner Herzog, Herman Melville, Karl Marx, Nietzsche, το "Vexations" είναι ένα πάρτυ εκλεκτών φαντασμάτων και για άλλη μια φορά ο Gropper ακροβατεί με χάρη (έγχορδα, πιάνο, πνευστά) ανάμεσα σε φιλοσοφικές σκέψεις ζωής και κυρίως θανάτου. Οι ενορχηστρώσεις μελαγχολικές και συχνά πομπώδεις μεταφέρουν σε άλλες εποχές και η χαρακτηριστική φωνή του στοιχειώνει μετά από μερικές ακροάσεις.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Brian Eno γράφει δίσκους σαν κι αυτόν για πλάκα και ότι το "Small Craft On A Milk Sea" είναι ένα "Music For Films" εν έτη 2010 και τίποτα παραπάνω. Όμως ακούγοντας ξανά και ξανά τα ταξίδια του small craft πέρα από την απέραντη ψυχική ευχαρίστηση και την ηλεκτρονική οικειότητα νιώθω και μια σπάνια πληρότητα, σχεδόν θεραπευτική. Θυμάμαι ότι κάποτε είχα διαβάσει σ' ένα αγγλικό περιοδικό την ατάκα "Αν ο θεος ήθελε να σώσει την μουσική βιομηχανία θα έστελνε στη γη τον Brian Eno!". Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι όλοι αυτοί οι νέοι μουσικοί που κατά καιρούς πειραματίζονται με ηλεκτρονικά ηχοτοπία, ambient και μινιμαλ σχεδιασμούς ήχου και που εμεις συχνά παραμυθιαζόμαστε μαζί τους, δεν αγγίζουν ούτε το δαχτυλάκι του. To artwork και η συλλεκτική έκδοση της Warp πραγματικά κομψοτεχνήματα http://brian-eno.net/small-craft-on-a-milk-sea/photos-from-the-collectors-edition-screen-print-creation/
Rufus Wainwright - All Days Are Nights: Songs For Lulu
Ήταν ένα Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, ο καιρός βροχερός το πρωί, απειλούσε να καταστρέψει το καλοκαιρινό Σαββατόβραδο και μαζί και όλα τα live. Αφήσαμε το Synch για τις πιο προχωρημένες ώρες και ανηφορήσαμε τον Λυκαβηττό με πουλόβερ και μπουφάν. Ήταν μόνος με ένα πιάνο με ουρά, αλλά πραγματικά δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Ο συννεφιασμένος ουρανός γέμισε από την υπνωτική φωνή του και τους ήχους του πιάνου και κάπου εκεί συναντήσαμε την Νέα Υόρκη και τα σονέτα του Shakespeare, καθηλωμένοι από τα visuals του Douglas Gordon με το smokey eye του Rufus να ανοιγοκλείνει, άλλοτε βουρκωμένο και υγρό άλλοτε κουρασμένο και άλλοτε κλειστό, μια μαύρη τρύπα μέσα στο eyeliner. Μια αξέχαστη βραδιά σαν κι αυτή είναι ο ιδανικότερος τρόπος να πάρει σάρκα και οστά ένα αγαπημένο album της δισκοθήκης σου.
Το βράδυ dj, rapper και τραγουδιστής και το πρωί δάσκαλος yoga (!!!). Αυτό μαζί με τις Μεξικανο-αμερικανο-αιθιοπικές ρίζες του εξηγεί πολλά. Δύσκολο να περιγράψεις το "A Sufi And A Killer" μια και οτιδήποτε χειροποιαστό οπωσδήποτε το αδικεί. Φαντάσου ένα καλειδοσκόπιο που αλλάζει συνεχώς φόρμες και χρώματα μέχρι να ζαλιστείς και να παραδώσεις το πνεύμα σου στο ταξίδι.
Σύμφωνα με τον μουσικό τύπο, η ζωή του John Grant τα τελευταία χρόνια ήταν αλκοόλ, ναρκωτικά, κατάθλιψη και τάσεις αυτοκτονίας. Είναι άγνωστο αν θα είχει καταφέρει αυτή την εντυπωσιακή επιστροφή χωρίς τη βοήθεια των Midlake που του πρόσφεραν όχι μόνο μπάντα και studio αλλά πάνω απ' όλα τη φιλία τους. Η αγαπημένη φωνή των Czars καταθέτει την ψυχή του σ' ένα ντεμπούτο όπου η σύγχρονη μελοδραματική ποπ συναντάει την ψυχεδέλεια των 70s και την βουκολική φολκ των Midlake και οι στίχοι του είναι πραγματικά εκ βαθέων (και ευτυχώς υπάρχουν στο booklet)
Σε μια άλλη εποχή θα έκανε παρέα με την Jane Austen και θα έπαιζε πιάνο στο σπίτι των αδελφών Bronte. Εν έτη 2010 δηλώνει επιρρεασμένη από τον Roy Orbison, διασκευάζει με αγάπη John Cale και κάνει hit στη Γερμανία χάρη σε μια διαφήμιση της Deutsche Telekom (!!!). Το "Philarmonics" όμως έρχεται από αλλού. Βόλτες στο δάσος, μαγικά ξέφωτα, πλάσματα της νύχτας και σκιές πάνω σε κρυστάλλινα νερά. Η φωνή της μαγευτική και αιθέρια και το πιάνο της σύντροφος και οδηγός.
I REMEMBER THE FIRST TIME I HEARD YOUR VOICE COMPILED BY DIRTY SOUND SYSTEM
Είχα χρόνια να ακούσω ένα συναρπαστικό compilation. Από αυτά που ταιριάζουν τέλεια όταν οδηγείς ή σε οδηγούν στην εξοχή, στην καταμέτρηση σύννεφων στη μέση του πουθενά, αλλά και στις κατ' όικον καταδύσεις ονειροπόλησης στο βυθό του καναπέ. Το εξώφυλλο είναι τέλειο, οι πλευρές χωρισμένες αριστοτεχνικά (κυκλοφόρησε μόνο σε βινύλιο) και η παντελής απουσία tracklisting, liner notes κλπ βοηθάει τον ακροατή να αφοσιωθεί στο ζητούμενο που είναι να αφεθεί αποκλειστικά και μόνο στη μουσική. Οι Dirty Sound System (Guillaume Sorge και Clovis Goux) είναι djs δημιουργικοί και πολυμήχανοι και οι ίδιοι περιγράφουν τη συλλογή τους ως: A 24 tracks cinematic tale that speaks about paranoia, inner voices, telekinesis, parallax experiences and sad clowns.
Ο εξωτισμός μιας Κορεάτισας που ζει στο Παρίσι, σκοτεινά υπόγεια jazz club, χαμηλός φωτισμός και κάπνα, πλάνα από ταινίες του Kar Wai, φολκ πινελιές, πρωινός καφές στη Βαγδάτη, Νεουορκέζικη φινέτσα και φωνητικά που θυμίζουν μεγάλες ντίβες των 50s, μια ασυνήθιστη διασκευή του "My Favourite Things" και όλα από το ίδιο κορίτσι.
The so-called “people’s tenor” from 1927, singing about losing his lover. An 80 year old woman reminiscing about post-war rationing. An amateur astronomer explaining an equinox. A woman on the phone in a call centre in Hull. Recorded impulsively – and sometimes secretly – on mobile phones, sampled from vinyl, or old films, it was characters such as these that originally inspired the music of grasscut. The music itself, sitting somewhere on the little travelled road between electro pop and modern classical, came quickly. Composed on a laptop on trains and tourbuses around the country, then finished in a home studio in Brighton. It’s a celebration of England at its naffest and most beautiful, yearning for the woods but still able to hear the motorway. We call it Fisher Price ECM: somewhere between Cabaret Voltaire Murcof Vaughan Williams and the Fire Engines. Gavin Bryars, Kraftwerk and early Brian Eno are in there somewhere too. Grasscut will be going out live as a duo armed with laptop, home made software, double bass, violin, stylophone, electric guitar, and whatever else they can get their hands on.
Στο παρελθόν θα είχα πάθει σίγουρα ταραχή αντικρίζοντας το 7ιντσο του Love Will Tear Us Apart και ίσως να είχα φύγει από το υπόγειο της Θεοχάρη κατά 30 ευρώ φτωχότερη ή το πιθανότερο λόγω αφραγκίας (που είναι επίκαιρη όσο ποτέ) θα το είχα βάλει στα πόδια κουβαλώντας ένα δυσάρεστο συναίσθημα κενού. Όλα έμοιαζαν τόσο οικεία εκεί μέσα, μικρά συλλεκτικά διαμάντια, μεγάλες αγάπες από τα παλιά και κάποια άλλα που έβλεπα για πρώτη φορά, ανάκατα με μυρωδιές του παρελθόντος και χιλιάδες αυλάκια χαραγμένα σε βινύλιο. Τακτικά και προστατευμένα ξεκουράζονταν μέσα στις νάυλον θήκες τους περιμένοντας καινούριους ιδιοκτήτες. Είναι ανακουφιστικό μετά από τόσα χρόνια, επιτέλους, να μην αγωνιώ για αυτά που δεν έχω και να αντιστέκομαι στο βάρος όλων αυτών που προορίζονται κυρίως για να γεμίζουν βιβλιοθήκες/ ραφιέρες/συρτάρια και να ταϊζουν το αχόρταγο τέρας που ονομάζεται συλλογή. Although officially designed by Peter Saville, architect Ben Kelly also claims rights to this iconic design. Kelly’s thesis for the Royal College of Art (1974) shows an almost identical image but engraved with the words Metal Lined Cubicles along side his pseudonym The Photo Kid. Saville felt that the hard metal appearance was perfect as a representation of contemporary urban spirit; something that the band themselves also represented. Working with photographer Trevor Key the oxidised sheet metal was recreated with the pressing “Love Will Tear Us Apart” with “A Factory Record – FAC 23”... περισσότερα εδώ
